Η ώρα που λέμε αντίο με τα παιδιά της Έκτης είναι κάθε φορά δύσκολη! Μαθήματα, αναμνήσεις, καλές και άσχημες στιγμές, εντάσεις, φιλίες, συμβουλές, ανέμελα χρόνια... Όλα έρχονται ξαφνικά στο μυαλό και, με έναν όμορφο τρόπο, μεταμορφώνονται σε συγκίνηση, σε δάκρυα, ακόμα και σε κλάματα!
Κι αυτό είναι πολύ ωραίο! Όταν ζεις κάτι πολύ δυνατά, μπορείς να απολαύσεις και πολύ έντονα το συναίσθημα του τέλους! Και τα σχολικά χρόνια τού Δημοτικού είναι έντονα με την παιδική, αθώα και ζωντανή σημασία της λέξης.
Παιδιά, τα δάκρυα και τα κλάματα της τελευταίας μέρας σας στο σχολείο έχουν ήδη χαραχτεί στο νου σας και θα σας συντροφεύουν για πάντα! Σαν μια γλυκιά ανάμνηση όλων των σχολικών σας χρόνων! Μη φοβάστε να εκδηλώνετε τα συναισθήματά σας! Είναι πολύ όμορφο όταν νιώθουμε αληθινά και όταν εκφράζουμε το μέσα μας!
"...Απίθανοι" της "Έκτης" από την τάξη μας, αλλά και από όποιο σχολείο μας παρακολουθούσατε όλον αυτό τον καιρό...
ΚΑΛΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο επόμενο σχολικό σας ταξίδι...!!!
ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ στη ζωή σας
Και να θυμάστε πάντα το επόμενο απόσπασμα από το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου "Ουρανόπετρα", όταν ένας πατέρας μιλάει με το γιο του:
(Πατέρας) "...Έχει δρόμο που ορίζεις την πατημασιά σου και δρόμο όπου σου την ορίζουν άλλοι. Στοχάσου και διάλεξε σε ποιον θέλεις να πατάς".
(Γιος) "Όπου πατώ είναι δικός μου δρόμος".
Χαράξτε το δικό σας δρόμο, με τίμιο τρόπο, με ταπεινότητα, με τις δικές σας δυνάμεις, με τις δικές σας προσπάθειες και τη δική σας κούραση. Μέχρι εκεί που μπορεί ο καθένας και λίγο παραπάνω.
Οδηγό στη ζωή σας να έχετε τους στίχους από το ποίημα του Γεώργιου Δροσίνη "...ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο, μα όσο ανεβαίνω μόνος να ανεβαίνω"
Τραγούδι: "Τι θέλω"
Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης Πρώτη Εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου και Παιδική Χορωδία Δ. Τυπάλδου
Δίσκος: ΔΕΣ ΤΙ ΛΑΜΠΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ (2005)
Οι στίχοι του τραγουδιού
Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα, σε ξένα αναστηλώματα δεμένο,
ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.
Δε θέλω του γυαλιού το λαμπροφέγγισμα,
που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρη,
θέλω να δίνω φως, από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.
ΑΝΤΙΟ, ΠΑΙΔΙΑ...
ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΑΛΑ!
